PEQUENA HOMENAXE A UN ESCRITOR

O Equipo de Normalización Lingüística do IES Primeiro de Marzo

A POESÍA ESCRÍBESE CON DOR

RAMIRO FONTE, UN DOS GRANDES ESCRITORES GALEGOS
DESDE A POSTGUERRA, FALECEU O 12 DE OUTUBRO DE 2008.

Licenciado en Filosofía pola Universidade de Santiago de Compostela, Fonte deuse a coñecer como poeta no grupo Cravo Fondo a finais dos anos setenta, e en 1983 publicou o seu primeiro libro: As cidades da nada.Posteriormente seguíronlle outros títulos como: Designium (1984), Pensar na tempestade (1986), Pasa un segredo (1988), As lúas suburbanas (1991), Adeus norte (1991), Luz do mediodía (1995), Persoas de amor (1995), O cazador de libros (1997), Mínima moralidade (1998), Capitán Inverno (1999) e A rocha dos proscritos (2001).Membro da Real Academia Galega, exercía como director do Instituto Cervantes de Lisboa desde 2005, e obtivera o Premio da Crítica Galicia e Premio Losada Diéguez en 1984, o Premio da Crítica Española en 1989, e o premio Esquío 1991 polo seu libro Adeus Norte. Fonte contaba cunha importante obra narrativa, aínda que é máis coñecido pola súa produción poética, pola que recibiu importantes recoñecementos.

BIOGRAFÍA DUN RECORDO

Xa os ollos do poeta son distintos
a aqueles que, nun marzo ben lonxano,
abriran o seu libro con ávidas entregas.
Xa nada nos pertence daquel tempo;
Envelleceron todas as palabras
ou hai quizais algunha que soa no instrumento
da nostalxia como unha nota xusta,
unha apreta que aínda nos decide?
Ás veces pensaremos que o inverno aínda semella
ser aquel que pasara con folerpas e noites
un pouco ensarilladas, nas que lemos
uns versos que falaban de lugares
secretos, acendidos,
ós que sempre quixemos retornar.
Agora que xa ninguén espera
tralas esquinas doces do recordo,
temos nas mans un monllo de palabras espidas,
algo que son paxaros vulnerados,
mollados pola auga das mañás choviñentas,
apretados á dor das albas frías,
mais pagan, certamente, co seu prezo aquel tempo
que nos tocou desvivir un pouco a todos.

Pasa un segredo

DOA DA TERRA

Dílles que te quería.
Sabíao a cerdeira que dá flor en abril
e a touliña que volve ás nosas praias
coa súa lenda efémera de rumbos.
Mais nunca comprendín esa xenreira
que preme o corazón das túas xentes;
que ofrece fel cando se pide auga,
acedo pan cando unha voz se pide.
Dílles que te quería.
Cantas veces, no soño
paseo eses lugares nos que medrou un día
a inmemorial nostalxia dos invernos
como medran os nenos coa caída dos meses.
De vagar deime ó mundo, inutilmente,
Coa propensión que os homes van urdindo
ós costumes do esquezo. Pero dilles
que te quería, nai, que te quería.