Creación Literaria

Por Lía Baqueiro, 3º ESO A

A RADIO
Xose era o dono da pequena libraría da nosa aldea. Era pequena de apenas 250 habitantes. Xose era de estatura media, tiña 45 anos e empezaban a aflorarlle as primeiras canas sobre a súa cabeleira negra.
Tiña un fillo chamado Luís de 16 anos, moreno e alto, de constitución forte. Os dous eran grandes lectores, gustábanlles as novelas de ciencia ficción, eran as súas preferidas. Xuntos soñaban con como sería a vida con máquinas nas que retroceder ou avanzar no tempo. Luís soñaba con estas viaxes dende o día do seu nacemento, o día 10 de xullo de 1980.
Pero iso sería imposible, ¿non? Vivían no centro da aldea case ao lado do concello. Os seus veciños realizaban un rastro vendendo todo tipo de cousas que non utilizaban. Entre elas unha pequena radio de color carmesí. Era estraña, si, pero había algo que atraía a comprala, será o destino pensou el, así que pagou os 20 euros que custaba sen ningún reparo. Cando deu dous pasos deuse conta de que xa estaba en casa acendendo a radio. De repente apareceu nun castelo da Idade Media coa radio nas súas mans.
Aquilo era un sono, non podería ser certo, por máis que abría e abría os ollos non deixaba de sorprenderse.
Non quería espertarse, polo que se apresurou a baixar as escadas de pedra, ao acabar estas chegou a un longo corredor que ,ao fondo, se dividía en dous estreitos brazos. Correu e correu o máis que puido, xirou á dereita, xirou á esquerda, atravesou portas ata chegar a unha habitación de cor granate. Había unha cama cunha suave seda e ao lado unha mesiña desta mesma cor. Mirou pola ventá e puido observar o amencer. Ata que escoitou pasos, cada vez máis e máis e máis cerca, ata escoitalo detrás súa, xirou a cara indeciso. Observou un garda real, cunha espada. Desenvainouna e berroulle que o acompañara. Encerrouno para executalo, acusado de penetración indebida no castelo. Luís non sabía que facer. Sentouse naquelas frías pedras da cela, separado da vida real por un código de barras, só tiña a certeza que non paraban de esvararlle bágoas polas súas meixelas. Ata que viu unha cara coñecida ¡Si! O seu pai. Liberouno o máis rápido que puido. El tamén tiña unha radio, polo que voltaron ao noso ano. Non crían o que pasara. Só se deron conta de que nunca volverían a viaxar no tempo.
Soñaran con facer aquela viaxe dende sempre, pero non pensaran nas consecuencias que poderían vir despois…




Por María Ortega, 3º ESO A
AZEROTH E TERRALLENDE
Naquel intre só pensaba en buscar a saída, poder estar libre, volver a ver á miña familia, aos meus amigos…
Dinme a volta para ver se aínda me seguía aquel estrano ser, metade can, metade gato…
Non atopaba a saída, sentíame atrapada naquela cova a que non sabía como chegara.
Continuei correndo e cheguei a un camiño sen saída.
O animal acurraloume contra a parede e lanzoume un dardo cun somnífero…Todo se escureceu…
Cando espertei estaba nunha gaiola atada á parede rodeada de eses seres tan raros…
O que parecía ser o xefe do grupo deu un paso adiante e susurrou algo nun idioma parecido ao francés, pero, ao ver que non o entendía, probou o castelán e, finalmente, co galego:
- Que fas nos dominios dos Kurenai?- preguntoume aquel ser cunha voz moi profunda, parecía soar na miña mente.
- Non o sei, espertei nesta cova hai unhas horas, ou incluso pode que días…
- Aquí só se pode entrar unha vez ao ano cando o chamán abre as portas do noso mundo para poder falar cos mortos nun ritual.
- E que hai que facer para chegar aquí?
- Se caes ao chan nese momento preto do portal, quedas atrapado.
- Para sempre? – preguntei asustada.
- Pódese saír cada ano nese ritual, quizás debas falar con Gartuk o chamán para que che informe, poderás atopalo na súa cabana ao sur do poboado, Dreadfrost, o cabaleiro da morte, te guiará.
O cabaleiro deu un paso adiante e indicoume que o seguira.
Un can destes soltoume e botei a correr para non perdelo de vista.
- Ten moito coidado,Valtiel, o pícaro asasino anda cerca en non se corta á hora de atacar. – Advertiume Dreadfrost.
- É moi perigoso?
- Eu non viaxaría por Azeroth só, pero ti mesma.
- Azeroth?
- Así se chama este lugar, Azeroth, o mundo fantástico que vive nunha eterna guerra, se vas a estar aquí un ano deberías falar cun dos instrutores da disciplina que vas practicar, así podes ser: Druida, chamán, paladín, guerreira, meiga, fada, sacerdotisa ou cazadora.
Non dixen nada máis e quedei pensando que unha boa maneira de derrotar ao Acechador sería no seu propio campo, e agora estaba decidida…
Dread contoume que facía cada clase de disciplina, e así decidín que sería pícara, sixilosa e rápida para poder enfrontarme a Valtiel cara a cara.
O cabaleiro explicoume como estalara a guerra durante o resto do camiño. Díxome algo dunha alianza contra o Rei Exánime…
Na cabana do chamán descubrín que quedara atrapada para sempre, xa que na Terra ninguén me botaba de menos…
Despois de saber isto fun falar co instrutor de pícaros e púxenme a entrenar día e noite durante dous anos e medio, ata que conseguín igualar en forza e axilidade a Valtiel.
Saín do pobo e berrei no medio do camiño algo así como: “Sal Valtiel, sei que estás agochado entre as sombras”.
Aos 10 minutos notei como unha sombra esvaraba detrás de min, dinme a volta e encarei ao asesino Valtiel. Craveille a mirada e este ma devolveu. Sacou as súas dagas e se acercou a min.
Estivemos pelexando durante varios días, ata que conseguín desarmalo, nese intre se esfumou, e non o volvemos ver por esta zona. Algúns din que marchou cara a Terrallende, o mundo da Horda, os inimigos da Alianza de Azeroth para pórse da súa parte e vingarse.
Os Kurenai agradecéronmo eternamente, e eu decidín quedar en Azeroth durante o resto dos meus días, defendendo as terras coa miña vida nos momentos nos que fora necesario. Os Kurenai déronme o título de “Acechadora” Darkii, pero eu fun algo máis sinxela, e quedeime con “Embaixadora” Darkii…


Por Paula Álvarez Álvarez 3ºA ESO
A SOMBRA MISTERIOSA
Xoán e Roberto, dous inseparables amigos dende que tiñan catro anos, pasaban tódalas tardes xogando xuntos no único parque que había no pequeno pobo onde vivían, pero un 14 de xullo, o alcalde decidiu arranxar ese parque tan vello. Entón, esa tarde non podían xogar alí e decidiron xunto con outros amigos da escola, buscar outro lugar, pero este tiña que ser segredo, só para eles...
Adentráronse no escuro e tenebroso bosque, escoitábanse os ladridos dos cans e iso asustábaos moito. Pablo era un dos mellores amigos de Roberto e Xoán. El era moi listo e gustáballe moito as lendas e mitos, refráns e fabulas.
Roberto era atrevido sen medo a nada, moi forte, egoísta e engreído.
Xoán era todo o contrario a Roberto, moi asustadizo, amedrentábase por calquera ruído que escoitara.
E os outros amigos escaparon correndo co medo...só quedaban eles tres.
Cando xa levaban un bo intre camiñando atoparon unha casa moi descoidada e a punto de derrubarse. Xoán non quixo achegarse máis, porque tiña medo de que a casa se derruíse con el dentro, pero Roberto quixo achegarse máis, porque tiña moita curiosidade e quería saber o que había no interior da casa.
Mentres Xoán choraba co medo e Roberto ríase del, Pablo contou unha historia moi interesante:
-”Un 14 de xullo de 1902, tres aventureiros rapaces entraron nesa casa sos, sen ningún adulto que os acompañara. Cando estaban dentro, di a lenda, que un lobishome pechara todas as portas e ventás da casa deixando ós rapaces atrapados no interior. Sen nada que comer nin beber, os rapaces morreron despois de dous días encerrados no interior da casa...”
Xoán estaba cada vez máis asustado e quería voltar á casa, pero non sabían cal era o camiño de volta.
Así que non tiveron outro remedio que entrar na casa.
-Xenial, a tormenta vén no mellor momento- di Pablo.
-E está empezando a chover, imos dentro da casa se non queremos coller un arrefiado- dixo Roberto.
-Non, eu non entro- dixo Xoán tremelicando.
-Ti o que queres e morrer a causa dun raio que che caia na cabeza, non si?- di Roberto intentando convencer a Xoán.
-Está ben, entramos- dixo Xoán convencido.
Cando xa estaban no interior da casa todas as portas e ventás se pecharon con forza, deixando os tres rapaces sos e indefensos dentro.
Os tres rapaces estaban tremendo e non sabían que facer.
De súpeto miraron unha sombra que semellaba un lobishome, correron moi asustados escaleiras arriba, pero a sombra pisáballes os talóns.
Roberto caeu escaleiras abaixo e a sombra desapareceu.
Os rapaces agocháronse nun dormitorio do piso de arriba.
Escoitábase como ese estraño ser se acercaba e dicía:
-Vouno facer! Vouno facer!
Eles estaban moi asustados e non sabían que facer.
A porta abríase cada vez máis deixando ver claramente a ese estraño ser...
Era unha velliña que pasaba preto da casa, escoitounos berrar e entrou para axudalos.
-Estades todos ben?- dixo a anciá.
-Si- responderon os rapaces, aínda co medo no corpo.
-Es unha bruxa?- preguntou Xoán.
-Que?-dixo a anciá sorprendida.
-Sí, unha bruxa, un ser fántastico: unha muller vella e fea cun nariz moi puntiagudo, cun vestido negro, caído e sucio, que monta unha vasoira como medio de transporte e que come nenos coma nós- dixo Xoán, presumindo dos seus coñecementos.
-Non, eu non son así, só son unha anciá que pasea por aquí tódolos días por esta zona e quíxovos axudar, pero non vos vou comer nin moito menos- dixo a anciá, botándose a rir.
-Menos mal...- dixeron alucinados.
-Un momento. Nós escoitamos unhas palabras: “Vouno facer! Vouno facer!” Pódenos explicar iso?- comentou Pablo.
-Eu non escoitei nada, seguramente foi a vosa imaxinación que vos xogou unha mala pasada a causa do medo e o das portas e ventás foi o vento que as pechou- aclarou a anciá.
-Que alivio...!-respondeu Roberto.
-Pódenos axudar a volver para a casa, por favor?. Non sabemos como volver e as nosas nais estarán moi preocupadas- comentou Xoán, aínda algo asustado.
-Está ben, vámonos rapaces!
E menos mal que todo foi unha confusión, os rapaces volveron sans á casa, pero cunha historia arrepiante que contar.